Tijd vliegt voorbij

De tijd vliegt voorbij, we zitten alweer op de helft van ons vrijwilligerswerk.
Het les geven gaat steeds beter. Het is wel lastig omdat ze de boeken al uit hebben, ze hebben namelijk eind maart eindexamens. Het is dus veel herhalen en daarnaast veel improviseren. Zo liet ik groep 5 een essay schrijven over een koe. Een jongen wilde graag een essay over mij schrijven. Hij had erin gezet dat ik wit haar had maar niet oud was en wel mooi was, erg schattig.
Ook heb ik twee boek examens gegeven aan klas 3 en 4. Je merkt dan erg goed dat ze vooral goed zijn in woordjes stampen. Echter, de kennis toepassen vinden ze nog erg moeilijk.
Ondanks waren alle leerlingen (met een beetje hulp in het Nepali) geslaagd voor de toets. Hier is het namelijk zo dat ze tot en met groep 10 maar 32 van de 100 punten hoeven te halen (op de universiteit is dit 45 van de 100 punten) .

In het dorp bij mijn school was een bruiloft. Johan en ik waren uitgenodigd. Het was in een klein dorpje, ongeveer 100 inwoners. In het dorpje woont de bruid. Het feest moet altijd gehouden worden in het huis (dorp) van de bruid. Ook moeten de ouders van de bruid de gehele bruiloft betalen en zorgen voor de kleding van de schoonfamilie (sari’s voor de vrouwen en pakken voor de mannen). Daarnaast moeten ze ook nog zorgen voor de inrichting van het huis van het bruidspaar, zoals kasten, tv, laptop, etc. Het is dus erg duur om een dochter te hebben!
Er waren ongeveer 300 mensen uitgenodigd op de bruiloft. Ze werden letterlijk met bussen aangevoerd. Heel het dorp stond vol. Het feest werd dan ook in het hele dorp gehouden, eten werd op een bepaalde plek gedaan en bij weer een ander huis maakten ze muziek en stonden ze te dansen. Het bidden werd in het huis van de ouders van de bruid gedaan.
Tijdens het hele gebeuren zat het toekomstige echtpaar bij de guru te bidden. In de tussentijd waren mensen aan het eten en aan het dansen, het echtpaar maakte hier dus eigenlijk niets van mee. Aan het einde van de ceromonie kreeg de bruid een tika op haar hoofd en moest ze de voeten van de man kussen, het zag er erg neerbuigend uit! Hierna werd ze door de schoonfamilie naar de auto gedragen. Ze moest huilen toen dit gebeurde, ook toen ze even later in de auto zat (waar ze nog zeker een uur samen met haar nichtje opgesloten zat) was ze aan het huilen. Wat ook wel logisch is, ze moest deze nacht bij haar schoonfamilie slapen, wat ook haar huis zal zijn voortaan. Ze zal hierna nooit meer zomaar naar huis mogen. Dit mag alleen als ze toestemming heeft van haar schoonmoeder.
De rest de ceromonie ging ondertussen gewoon door. De familie van de man kreeg nog meer geld en er werden tika’s op de familieleden gezet. Tijdens de bruiloft was ik de heletijd met miss Hari (docente van school) zij vertelde me hoe alles in elkaar zat, dit was erg fijn!

De dag erna kwamen de ouders van Johan kwamen ons opzoeken in Pachbhayia (het dorpje waar we verblijven). We besloten een trekking te gaan doen. De Royal trek (vernoemd naar de Britse kroonprins), dit was een trekking in onze omgeving voor de mensen die niet al te ervaren zijn. Ideaal voor ons dus!
Onze ‘papa’ stelde voor om mee te gaan, zo kon hij ons rondleiden door de bergen. Dit was erg fijn, hij wist veel van de omgeving, planten en kon alles voor ons vertalen.
De eerste dag vertrokken we vroeg in de ochtend, in het begin was het bekend terein, dat ging nog wel goed. Maar na een aantal uur werd het erg warm en moesten we veel omhoog klimmen. Ik dacht dat ik kapot ging.
Eenmaal aangekomen bij onze eerste slaapplek, na 6/7 uur wandelen, hadden we prachtig uitzicht! Het lag op 1800 meter. In de avond had je prachtig zicht met alle lampjes van de dorpjes (op de plekken dat er electriciteit was). Een goede plek om op Johans verjaardag te proosten!
We gingen vroeg naar bed om de volgende ochtend zonsopgang te kunnen zien. Om 5 uur stonden we klaar om nog wat verder te klimmen voor het ideale uitzicht. Echter, het was erg bewolkt. Hierdoor was de zonsopgang niet te zien.
Nadat we de top hadden beklommen gingen we weer terug voor het ontbijt. Toen begonnen we aan de volgende wandeling. Het is de hele dag bewolkt gebleven, wat voor het uitzicht jammer was, maar het was heerlijk wandel weer. Na weer een wandeling van 6/7 uur kwamen we aan in Libini. We verbleven in een guesthouse van een oud echtpaar (rond de 84 jaar). Weer was het een prachtig uitzicht om te zien.
De volgende ochtend maakte Ram Bhakta ons weer vroeg wakker, dit keer was het niet bewolkt. We konden hierdoor de zon zien omkomen en de Himalaya werden prachtig verlicht.
We besloten dan ook maar meteen vroeg te vertrekken naar de volgende bestemming. Dit was een niet zo lange wandeling vertelde Ram Bhakta. Echter, hij vertelde er niet bij dat we letterlijk de berg af moesten en de volgende week helemaal op moesten. Zo ging je rond de 800 meter omlaag en dan weer omhoog. Zo moesten we bij 1 berg 1250 treden omhoog. De eerste dag viel dan wel weer mee vergeleken met deze!
Deze nacht wilde we in Chichipani verblijven, een bhoedistisch dorpje. Je merkt dat dit toch weer wat anders is als een Hindu dorpje. Zo vroegen mensen veel meer om geld en wilde ons een beetje oplichten met kamers. We zijn toen wat verder gelopen naar een guesthouse van weer een oud echtpaar (ze waren rond de 75), deze waren er wat slechter aan toe, de man kon bijna niets meer waardoor de vrouw alles alleen moest doen. Het was een mooi guesthouse, je kon zien dat er vroeger veel mensen hebben gelogeerd. Helaas kwamen toen de maoisten waardoor er geen touristen meer kwamen.
‘s Avonds werd er vanuit het dorp getrommeld en toen rond geschreeuwd dat van elk huis 1 iemand de volgende ochtend met een kan naar een plek in het dorp moest komen om te helpen. Ook het vrouwtje van ons guesthouse moest meehelpen, het maakte niet uit hoe oud je was. Als je niet kwam helpen moest je betalen, dit is voor veel mensen geen optie omdat ze het geld niet hebben. Het vrouwtje had ons ook al gewaarschuwd dat de lama de volgende ochtend langs zou komen om, om geld te bedelen. We zorgde daarom dat we weg waren voor die langskwam.
Tijdens de laatste tocht zijn we nog naar een uitkijkpunt geklommen, hier waren ze een resort aan het bouwen. De eigenaar was wilde ons meteen alles laten zien. Het was erg mooi en het uitzicht was echt prachtig. Ik vraag me alleen af of ze wel touristen gaan krijgen, hij wilde namelijk rond de 300 dollar per kamer gaan vragen. Als je dat vergelijkt met de 2 dollar die een kamer in ons guesthouse kost, scheelt dat wel aanzienlijk.
Hierna begon de afdaling naar Rupalake, hier aangekomen zijn we met een bootje van de melkman (die elke ochtend verse melk komt langsbrengen) naar de overkant gevaren. Op dat moment hoefde we alleen nog maar de berg op om thuis te komen. Dit laatste stukje was weer even flink afzien, met de brandende zon omhoog klimmen.
Die avond was de laatste avond voor Maryse en Wiebe bij ons gastgezin. Daarom hebben we met z’n allen een afscheidsmaaltijd gekookt. Dit was de eerste keer dat Krishna ook bij ons aan tafel zat. Normaal eet ze altijd alleen in de keuken (dat is hier normaal, dat de vrouwen alleen eten).

Na 1 dag school hadden we alweer 4 dagen vakantie. Dit omdat het shivuratri was (een festival ter ere van de belangrijkste god). Tijdens dit festival zijn we vroeg in de ochtend (rond half 5) naar Begnastal gegaan om de bus te pakken naar een belangrijke Shiva temple. De busrit duurde ongeveer 2 uur. Deze twee uur was een grote nachtmerrie! Net na ons dorpje hield de weg op, het was een en al gehobbel op paden waar de bus maar net overheen paste. Aangezien ze hier niet aan eenrichtingsverkeer doen in de bergen kwamen er natuurlijk ook nog tegenliggers. Dit was al helemaal proppen op de al zo smalle weg met de berg aan een kant en het ravijn aan de andere kant.
Eenmaal aangekomen was het dan toch wel weer de moeite waard. Er waren drie tempels, deze moest je alle drie langs om te bidden en geld te geven. Er stonden enorme rijen, maar gelukkig waren wij touristen en werden we overal voor in de rij geplaatst. Om de tempels heen was een soort festival terrein gemaakt. Overal stonden tentjes en spellen om te spelen. Het deed ons een beetje aan een kermis denken.
Ook was een een grote tent waar vrouwen s avonds/s nachts moesten gaan bidden. Ze hadden een soort kommetje met olie en vuur in hun handen. Deze moesten ze van s avonds 6 uur tot ‘s ochtends 6 uur vasthouden. Ze beden dan voor een zoontje te krijgen of gewoon voor kinderen te krijgen. Helaas zijn wij weer richting huis gegaan voor dit bidden begon. Er zouden ongeveer 500 vrouwen op die manier rond de tempels staan.
In totaal kwamen er duizende mensen naar de tempel toe om te bidden die dag.
De terugweg was nog erger dan de heenweg, dit omdat veel meer bussen verschillende kanten op gingen en de chauffeur dacht dat het wel makkelijk was om flink door te rijden. Het scheelde vaak weinig of de bus zou op zijn kant, ofwel het ravijn in zijn gevallen. Het enige voordeel was dat de busrit een half uur korter duurde. Ook tussendoor tijdens een plaspauze hebben ze een oude man gewoon achtergelaten omdat ze vonden dat hij teveel gedronken had.

Dat weekend had miss Hari gevraagd of we met haar naar Pokhara gingen. Dit omdat haar geheime vriendje uit Kathmandu in Pokhara zou zijn. Ze zagen elkaar ongeveer 2 keer per jaar.
Miss Hari moet toestemming vragen aan haar ouders of ze naar Pokhara mag. Omdat ze zei dat ze ons daar zou rondleiden keurde haar ouders het goed. We hadden met hem afgesproken in een Bhoedistische tempel in Pokhara (wat een slimme plek is aangezien ze hindi zijn, dus geen relatives tegen zullen komen daar). Het was erg schattig om te zien hoe zenuwachtig ze was om hem weer te zien. Het was een erg aardige jongen, we hebben zijn nummer opgeslagen en afgesproken te meeten wanneer we weer in Kathmandu zijn.

Een vriendje is hier niet toegestaan. De meeste bruiloften worden nog steeds geregeld. Soms wordt het toegestaan om te trouwen met een man die je zelf wilt, maar dan moet hij van dezelfde kast zijn en hetzelfde geloof hebben. Dit is erg lastig om te vinden!
Steeds vaker hoor je dat er sprake is van een love marrage. Dit wil zeggen dat ze een niet traditionele trouwerij hebben gehad. Dus dat ze van verschillende kasten zijn, of dat ze echt in love waren en hierna getrouwd zijn. Dit laatste heeft helaas wel vaak tot gevolg dat ze hun familie bijna niet meer zien omdat zij het hier niet mee eens zijn.

Afgelopen week hebben we ook onze vervolg tickets alvast gekocht.
22 april vliegen we richting Malysia hier zullen we ongeveer 3 weken blijven. Vervolgens willen we dan met de boot naar Indonesie om daar dan 1,5 maand rond te reizen. Op 7 juli zullen we naar Thailand vliegen, onze laatste bestemming voor we weer naar Europa gaan.